Kilka podstawowych zwrotów, które pojawiają się w opiniach psychologiczno–pedagogicznych oraz ich krótkie objaśnienia:
Funkcje poznawcze – procesy, dzięki którym odbieramy informacje z otoczenia oraz zauważamy stosunki między nimi. Obejmują: pamięć, uwagę, wrażenia i spostrzeżenie wzrokowe, słuchowo–językowe, dotykowe, kinestetyczne, orientacje w schemacie ciała i kierunkach w przestrzeni,
Dysleksja – specyficzne trudności w nauce czytania, które są spowodowane zaburzeniami podstawowych funkcji poznawczych dziecka,
Dysortografia – specyficzna trudność w pisaniu, polegająca na popełnianiu błędów ortograficznych, mimo znajomości zasad pisowni i odpowiedniej motywacji do poprawnego pisania,
Dysgrafia – zniekształcenia formy graficznej pisma np. niekształtność liter, niedokładności w odtwarzaniu liter i ich połączeń, niewłaściwe proporcje liter w obrębie wyrazów, męczliwość ręki podczas pisania,
Dyskalkulia – zaburzenie zdolności wykonywania działań matematycznych (np. nieumiejętność wykonywania dodawania, odejmowania, dzielenia, mnożenia na materiale liczbowym), ogólne problemy w dedukcji, rozumowaniu, analizowaniu i wyciąganiu wniosków z działań matematycznych np. zapominanie następnego etapu jakiejś operacji, liczenie na palcach, trudności w odczytywaniu map, częste naciskanie złych przycisków w kalkulatorze, problemy z odczytywaniem poprawnej godziny z zegarka,
Percepcja wzrokowa – zdolność do rozpoznawania i różnicowania bodźców wzrokowych oraz umiejętność ich interpretowania; zaburzenia percepcji wzrokowej to zaburzenia spostrzegania i różnicowania kształtów, rejestracji położenia przestrzennego przedmiotów,
Koordynacja wzrokowo – ruchowa to zdolność, która pozwala nam na wykonanie czynności, które wymagają użycia oczu i rąk jednocześnie, np. gdy piszemy; zaburzenia koordynacji wzrokowo–ruchowej oznaczają brak współdziałania ręki i oka,
Słuch fonemowy/fonematyczny – zdolność do analizy i różnicowania dźwięków mowy, czyli zdolność odróżniania od siebie głosek, dzięki czemu dzielimy zdania na wyrazy, wyrazy na sylaby, a sylaby na głoski. Słuch fonemowy to nie to samo, co słuch fizyczny. Dziecko może doskonale słyszeć, ale jednocześnie mieć problemy ze słuchem fonemowym, a w konsekwencji z odbiorem i nadawaniem mowy, z nauką pisania i czytania. Dzięki słuchowi fonemowemu słyszymy różnicę pomiędzy poszczególnymi dźwiękami w wyrazach typu kura – góra, kasa – kasza, palec – walec, i odróżniamy ich znaczenie,
Analiza i synteza słuchowa – analiza to najprościej mówiąc podział, rozkład na mniejsze części, dlatego analiza słuchowa oznacza podział wyrazu na mniejsze elementy i jest podstawą pisania. Nieodłącznym procesem przy analizie jest synteza, inaczej łączenie. Synteza słuchowa oznacza połączenie elementów w jeden wyraz mający odpowiednią formę i znaczenie, dlatego jest podstawą czytania,
Pamięć fonologiczna – zdolność do zapamiętania i odtworzenia głosek w wyrazach w prawidłowej kolejności,
Motoryka – sprawność ruchowa, zdolności do wykonywania działań związanych z ruchem. Motoryką małą określa się ruchy palców oraz dłoni (np. podczas malowania, zawiązywania butów, zapinania guzików) i jest podstawą dla ogólnej zręczności. Motoryka duża obejmuje wszelkie ruchy, które angażują całe ciało lub jego większą część np. bieganie, skakanie, rzucanie piłką, jazda na rowerze itp.
Sprawność grafomotoryczna dotyczy umiejętności pisania/kreślenia znaków graficznych tzn. pisania i rysowania oraz prawidłowego posługiwania się narzędziami piśmienniczymi. Grafomotorykę można ćwiczyć poprzez kolorowanie, rysowanie szlaczków, rysowanie po śladzie itp.
Pamięć sekwencyjna – zdolność do przyswajania, utrwalania i przypominania sekwencji cyfr,
Rozwój psychoruchowy/psychomotoryczny – całość procesów intelektualnych, orientacyjno–poznawczych oraz motorycznych rozwijających się w sposób harmonijny czyli bez większych odchyleń od poziomu typowego dla danego wieku życia. Jeśli występują zakłócenia tempa rozwoju poszczególnych procesów orientacyjno–poznawczych oraz motorycznych, to rozwój psychoruchowy jest nieharmonijny.
Deficyty rozwojowe inaczej częściowe zaburzenia rozwoju psychomotorycznego, lub inaczej dysfunkcje to opóźnienie rozwoju psychomotorycznego, wolniejsze tempo rozwoju określonych funkcji. O opóźnieniu psychomotorycznym można mówić w sytuacji, gdy dziecko nie jest w stanie opanować umiejętności, które powinny zostać wykształcone na określonym etapie jego życia.
Kompetencje społeczno–emocjonalne to umiejętność wyrażania emocji, nawiązywania pozytywnych relacji z rówieśnikami i dorosłymi oraz radzenia sobie w sposób konstruktywny z problemami (na przykład praca w zespole, rozwiązywanie konfliktów, asertywność).